Eigenlijk was deze vruchteloze onderneming de schuld van Willemijn. Die had het belachelijke gevoel in Anouks hoofd geplant dat de dingen misschien anders moesten in haar leven. Tijdens een van de maandelijkse meidendinertjes was Willemijn er maar op blijven hameren dat Anouk haar talent en haar leven verkwanselde door steeds met andere mannen te slapen.

Niets voor Willemijn om zo open en fel uit de hoek te komen. De drank natuurlijk. En de kift, want eerlijk is eerlijk: de povere gesteldheid van haar seksleven sinds de geboorte van Louise was haar aan te zien. En wat wilde je ook? Evert was natuurlijk best een aardige jongen, maar het was geen lekker ding.
Oeps. Had ze dat nu echt hardop gezegd? Shit. Willemijn keek haar strak aan. Voor zover dat ging dan, met anderhalve fles chablis achter de kiezen.
‘Nee Anouk, het gaat nu even niet over mij,’ zei Willemijn. ‘We hadden het over jou.’
‘Maar ik wil het helemaal niet over mi­jn seksleven hebben, daar is niets mis mee.’
‘Het gaat ook niet om je seksleven, het gaat om je echte leven.’
‘Wat is het verschil, Willemijn?’
‘Nou, precies! Kijk! Zie je! Dat bedoel ik nou!’
Willemijn maakte een theatraal gebaar naar haar denkbeeldige publiek, dat in werkelijkheid slechts bestond uit Claire, die uiterst geconcentreerd een vogeltje te probeerde vouwen uit een stukje folie afkomstig van een Poulain-reep met brokjes heerlijke geroosterde cacaoboon.
‘Wat bedoel je?’
‘Moet ik dat nog uitleggen?’
‘Wat Willemijn bedoelt,’ probeerde Claire zonder op te kijken van haar vouwwerkje, ”is dat je in de ogen van de buitenwereld weinig meer bent dan je seksleven.’
‘Nou ja, zeg. Wat een onzin! Hoe komen jullie daarbij? Jullie waren bij de opening van mijn laatste tentoonstelling. Is het je soms ontgaan dat het daar bomvol was en wemelde van de pers? Dat ik laatst nog een enorm interview heb gedaan voor Beaux Arts, een van de belangrijkste Franse kunstbladen? Dat mijn werk, kortom, als zoete broodjes over de toonbank gaat?
”Warme broodjes,’ verbeterde Claire, en ze zette het gevouwen zwaantje op de rand van de asbak. Het viel.
‘Hè¨?’
‘Warme broodjes. Je bakt zoete broodjes en die gaan als warme broodjes over de toonbank. Je verwart…’
‘Jezus Claire, gaan we nu een taalkundig dispuut over brood voeren?’ onderbrak Willemijn haar geëgerd. ‘We hebben het hier wel over het leven van een vriendin.’
‘Zindelijk taalgebruik is belangrijk,’ mompelde Claire en ze wendde haar blik af.
‘Whatever. Wat is nu eigenlijk je probleem, Willemijn?’ Anouk schonk de glazen nog eens vol.
‘Ik maak me zorgen om je.’
‘Maar waarom dan?’
‘Je moet toch wat maken van je leven?’
‘Dat doe ik.’
‘Ja, in de kunst.’
‘In de kunst, inderdaad. Sinds wanneer is er iets mis met kunst?’
‘Hè¨, dat bedoel ik niet. Natuurlijk is er niets mis met kunst. Maar je wilt toch ook een zeker aanzien?’
Anouk keek Willemijn niet-begrijpend aan. Waar stuurde ze nu op aan?
‘Je weet niet hoe het is, Anouk!’ Willemijn werd opeens heel emotioneel. ‘Je weet niet hoe het is als er iedere keer dat je bij de bakker komt, besmuikt om je gelachen wordt. Ie-de-re keer! En ik hoor ze wel, die heksen, ik hoor ze wel fluisteren: Daar heb je de vriendin van die slet of: Die hoort ook bij dat hoerenclubje van Anouk Verschuur. Ik doe natuurlijk net alsof ik het niet hoor, maar het doet pijn, hoor. Het doet ver-schrik-kel-lijke pijn!’
Willemijn pakte snel een glas grappa, sloeg het in één keer naar binnen en kreeg een enorme hoestbui, waarbij de tranen over haar wangen stroomden. Niets aan de hand, wapperde ze met een slap handje de geschrokken vriendinnen toe, niets aan de hand, laat me maar even. Anouk vroeg Claire met haar ogen waar dit over ging. Claire had geen idee. Zij had nooit problemen bij de bakker.
‘Jij ziet zelf toch ook wel dat het allemaal nergens toe leidt op deze manier,’ ging Willemijn verder, toen ze van haar hoestbui bekomen was en alle glazen nog eens royaal had volgeschonken. ‘Het is zo leeg. Ik word er zo verdrietig van.’
Anouk keek uit het raam. De tuin was donker. Eigenlijk zag ze weinig méér dan haar eigen spiegelbeeld. Wat moest ze hier nu mee? Dat gezeik over seks iedere keer. Seks was iets wat je moest doen, niet iets om het steeds maar over te hebben – behalve als het gesprekken waren die konden leiden tot seks natuurlijk. Maar ze had niet het idee dat Willemijn op seks uit was. En misschien was dat juist wel het probleem. Mensen zouden meer moeten neuken, dan kunnen ze over hun eigen seksleven zeuren in plaats van over het mijne, dacht ze. Ze zag er goed uit vandaag, trouwens. Ze kantelde haar hoofd iets naar achter om haar kaaklijn beter te doen uitkomen. Jammer dat haar ogen nu minder zichtbaar werden. Ze draaide haar hoofd weer in een poging een gulden middenweg te vinden tussen geprononceerde kaak en grote meisjesachtige ogen, en opeens keek ze recht in het gezicht van Willemijn.
O ja.
Een niet geringe irritatie kwam opborrelen.
‘Wat wil je nu eigenlijk, Willemijn? Dat ik me een kuisheidsgordel laat aanmeten om die kakwijven bij de bakker en de tennisclub het zwijgen op te leggen? Ik woon hier niet eens in de buurt!’
‘Nee, maar je komt hier wel vandaan en je hebt hier je exposities. Iedereen weet precies wie je bent.’
‘Dat is goed voor de zaken.’
‘Ja, maar…’ Willemijn aarzelde.
‘Maar?’
‘Misschien dat je iets minder uitbundig zou kunnen zijn? Dat het minder opvalt.’
‘Ben je intussen echt zo benepen geworden dat je me nu vraagt om mijn seksleven verborgen te houden? Luister nou eens naar wat je zegt. Vind je mijn leven slecht omdat het anders is dan het jouwe? Mag ik niet langer je vriendin zijn als ik niet voldoe aan de Gooise huwelijksmoraal, waarbij iedereen zich eerst zwanger laat naaien en dan trouwt, om vervolgens een tuinman, een klusjesman en een boodschappenjongen in te huren voor hand- en spandiensten? Al die achterbakse kutwijven neuken zich suf, het mag alleen niet hardop gezegd worden.’
‘Ik neuk me helemaal niet suf,’ protesteerde Willemijn.
‘Dat zou je dan misschien eens moeten doen!’
Anouk sloeg met de vlakke hand op tafel. Het servies wipte even op. Een waterglas rolde precies tussen het drietal door naar de rand van de tafel. Niemand deed iets, in de veronderstelling dat de ander wel zou ingrijpen. Pas toen het glas vervaarlijk balanceerde op het uiterste randje, deed Claire een uitval in een poging het te redden.
‘Fuck,’ zei ze.

KLIK HIER OM Gooische Vrouwen: Hoe Het Begon TE BESTELLEN.